این شب ها اگه همت کنی و مثل من ساعت 3 بزنی تو دل خیابون های تهرون ، شب های دل انگیزی رو تجربه خواهی کرد. شب های متفاوت با آدم های متفاوت.

شانس این رو پیدا می کنی تا خیابون ولی عصر رو با سرعت 80 کیلومتر بری بالا و برگشتنی ماشین رو بزاری تو دنده 2 و با خیال راحت در حالیکه کله پاچه رو هضم می کنی به آهنگ مورد علاقت گوش بدی و از غول خفته خیابون های تهران در امان باشی.

اطراف کله پزی سید مهدی نزدیک باغ فردوس می تونی ماشینهایی رو ببینی که توی روز عمرا بتونی. جوون های خوش تیپ با هیکل های ورزیده . دخترای خوشگل و رنگارنگ پشت ماشین های مدل بالا.

دوستم می گه اگه یه آماری بگیری می بینی بیشتر اینا با پوله مهریشون رفتن ماشین شاسی بلند خریدن. نوش جونشون حالا منفعتش به همه می رسه. یه زمانی معلوم بود کی پشت چی می شینه. مهندسا رنجروور و کامارو می روندن ، معلم ها تویوتا کرولا ، بانکی ها پژو 504 ، دکترا بیوک و شورلت و کارخونه دارها کادیلاک و بنز. اما حالا نمیشه فهمید طرف چکارست.

خلاصه این شب ها مختص اونایی هست که روزها کار ندارن و به قولی غم نون ندارن . بیشتر اونان با بعضی ها مثل من که خواب ندارن و وسوسه کله پاچه می کشوندشون تو خیابون. کله پاچه دستی 26 هزار تومن!.

یه زمانی ماه رمضون خنده مکروه بود. الان کارناوالیه واسه خودش. ملت بیشتر می خورن ، بیشتر می خوابن و بیشتر تفریح می کنن.